Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερα μεγάλο φωτογραφικό αρχείο, που να καλύπτει επαρκώς τις πτυχές και τα κακώς κείμενα της γερμανικής κατοχής; Σίγουρα υπάρχει υλικό, αλλά ειδικά σε μερικές χώρες, είναι λειψό και περιορισμένο.
Αυτό συμβαίνει, γιατί κατά την περίοδο του B’ παγκοσμίου πολέμου, οι κατοχικές αρχές απαγόρευαν ρητά τη φωτογράφιση σε δημόσιους χώρους, απειλώντας τους παραβάτες με ποινή θανάτου. Λίγοι λοιπόν ήταν εκείνοι που, με κίνδυνο της ζωής τους, μπήκαν στη διαδικασία φωτογραφικών λήψεων, με τους την πλειοψηφία τους να διατηρούν την ανωνυμία τους, για ευνόητους λόγους.
Στην Ελλάδα πιο συγκεκριμένα, δύο από τους σημαντικότερους φωτογράφους της Αντίστασης, ο Σπύρος Μελετζής και ο Κώστας Μπαλάφας, έμειναν για δεκαετίες στην αφάνεια, με το υλικό τους να βγαίνει στην επιφάνεια 32 και 47 χρόνια αντίστοιχα, ύστερα από τη λήξη του πολέμου.
Μεγάλο μέρος του αρχείου εκείνης της εποχής μάλιστα, είτε είχε καταστραφεί, είτε είχε υποστεί ζημιές, μιας και πολλές φωτογραφίες είχαν μείνει για πολύ καιρό μέσα σε ακατάλληλες προς διατήρηση κρύπτες, ενώ στα λευκώματα που κυκλοφόρησαν στο μέλλον, υπάρχει αδυναμία να αποδοθούν τα κατάλληλα εύσημα στους φωτογράφους, λόγω της έλλειψης στοιχείων!
Σε μια δύσκολη περίοδο όμως, ο φακός αυτών των ανθρώπων, όπως κι αρκετών άλλων, κατέγραψε την Αντίσταση του ελληνικού λαού και το σχετικά λίγο υλικό που έχει σωθεί, είναι πραγματικά συγκλονιστικό και θα αποτελεί για πάντα πειστήριο της ελπίδας του ελληνικού λαού για τη λήξη μιας σκοτεινής σελίδας της παγκόσμιας ιστορίας.
Οι αφανείς αυτοί ήρωες, είτε επώνυμοι, είτε ανώνυμοι, αξίζουν το σεβασμό μας και την εκτίμηση του εξαιρετικού έργου τους.